35 Graden went wel
Door: Jurjen Kingma
Blijf op de hoogte en volg Jurjen
27 November 2013 | Indonesië, Soerabaja
Week 47 en 48
Hallo Allemaal,
Weer allemaal bedankt voor de reacties etc!
Alweer 4 weken in Indonesie, alles begint steeds meer te wennen. De ochtenden lesgeven in een lange broek met zoon 35 graden worden al normaal. Maar als ik weer op mijn kamer ben blijf ik nog steeds blij als ik de korte broek weer aan kan doen. Verder is het begin van deze week erg rustig verlopen. Ik ben vooral bezig geweest met het inventariseren van de weeshuizen, het lesgeven en spelen met de kinderen in Yayasan Kartini (het weeshuis naast mijn verblijf). Het doet me zo goed om te zien hoe iedereen daar met elkaar omgaat, jong of oud, een stoornis of geen stoornis het maakt allemaal niks uit ze zijn elke keer even vrolijk.
Lesgeven
Toen ik deze week les begon te geven op de Elementri school (basisschool) viel me op dat iedereen elkaar wel veel pest en de leraren er gewoon in mee gaan. Als ze een kind zien dat veel te dik is lachen ze die gewoon uit en doen daarna of er niets aan de hand is. Ik vond dit erg vreemd om te zien en wist niet hoe ik hier op reageren moest toen de leraar mij een kind aanwees en lachend voor de klas vertelde dat, dat 'a vetboy' was.
Ook ben ik deze week mee geweest met het schoolvoetbalteam naar een school zaalvoetbal toernooi geweest. Als ik hier met 1 van de jongens aan het voetballen was kwamen er gelijk 20 jongetjes omheen staan omdat ik de enige blanke was.. Toen we de 2de ronde verloren en naar huis moesten stond iedereen ook heel erg vreemd te kijken, dit omdat ik als blanke trainer toch wel beter moest zijn dan de andere teams.. De jongens waar we van verloren waren dan ook erg blij dat ze hadden gewonnen. Zonder verliezer is er geen winnaar zullen we maar zeggen.
Ook ben ik voor het eerst in een Moskee geweest, hier in Indonesie zijn er erg veel en vond zelf dat ik ook maar eens een kijkje moest nemen om te ervaren hoe dat nou eigenlijk was. De jongens van het voetbal vonden het dan natuurlijk prachtig dat ze met een blanke mee liepen naar een moskee. Eigenlijk heeft elk klein buurtje hier wel een moskee, die ook 5 keer per dag de luidspreker laat horen..
Na dit voetbaltoernooi werd ik zelf ook enthousiast om te gaan voetballen en ben dus de vrijdag avond voor het eerst met het vriendenteam mee geweest naar een hal met kunstgras waar op een klein veldje van ongeveer 10 bij 40 meter 4 tegen 4 word gespeeld. Om het veld zit een compleet net zodat de bal nooit ver weg schiet. De eerste wedstrijd was het echt even sfeer proeven, maar daarna heb ik zelf ook even een paar goaltjes mee gepikt. Ik dacht zelf eerst dat het wel lastig zou worden met al die snelle Aziaten maar dit viel gelukkig mee.
De zaterdag ben weer bezig geweest met het inventariseren van de weeshuizen en de zaterdag nacht moest ik natuurlijk even opstap. Ik had hier even afgesproken met de Nederlandse vrienden die ik eerder had ontmoet. Na het stappen heb ik nog even wat gegeten met Firman aan de kant van de straat. Dit eten was echter niet zo goed als ik had gedacht, ik heb de volgende dag ook flink last van mijn maag gehad (en nee dit was niet de drank van de vorige dag).
Dit kwam echter niet zo goed uit omdat ik samen met Firman en Ibu Harto naar het weeshuis Samaria zou gaan. Toen we daar zaten heb ik er flink last van gehad maar gelukkig had de verzorger van dat weeshuis een olie die je op je buik kon smeren het het een daar werd het ineens ook een stuk beter van. Dit weeshuis ben ik ook al eens eerder geweest maar nog niet met de echte baas hadden gesproken was voor ons wel belangrijk en daarom hadden we nog eens afgesproken. De kinderen waren erg vrolijk dat we kwamen en we vonden dat we deze keer niet weer met legen handen aan konden komen en hadden dus nu wat eten voor de kinderen meegenomen. Met deze gesprekken komen we weer dichter bij ons doel!
Week 48.
De dagen erna heb ik eigenlijk meeste tijd op mijn kamer door gebracht omdat ik daarna nog steeds last had van het verkeerde eten en gespendeerd aan veel schoolwerk dat ingehaald moest worden.
Elke ochtend van deze week heb ik gelukkig nog wel lesgegeven aan de kinderen op de basisschool, niet aan de junior high school want deze hadden examens..
Het lesgeven hier is ook net wat lastiger omdat de fataliteiten niet al te best zijn, de school heeft maar 1 schoolplein en hier worden 2 klassen lesgegeven (50 kinderen ongeveer). Dit schoolplein is gewoon over een auto/brommer baan heen gelegd, het is dus heel normaal als er soms meerder auto's of brommers over het plein heen rijden. Gelukkig zijn hier overal parkeer/verkeer wachters dus er word altijd wel gezorgd dat het veilig is..
Ook heb ik deze week meegeholpen met de ochtend aerobics, de hele school staat dansend op het plein(250 kinderen), ik moest natuurlijk voor aanstaan om het goede voorbeeld te geven. Het gevoel voor ritme moest even gevonden worden door mij maar toen het er was stonden ze allemaal met verbazing naar me te kijken (ik hoop dat dit positieve aandacht was).
Nu ik deze week de hele school mag lesgeven heb ik me verbaast over hoeveel kinderen er eigenlijk (veel) te dik zijn, dit kan wel eens komen door het kantine eten. Je kan hier alleen maar een vette hap en rijst halen in de schoolkantine.. Ook zijn de kinderen die op deze school zitten erg rijk, dit zou misschien ook wel een reden kunnen zijn.
Het nog maar een paar dagen wachten voor dat Heit en Mem aankomen op Surabaya Airport. Het toeval wil dat alle scholen examen hebben en geen tijd hebben om te sporten zo kan ik ze mooi even Surabaya laten zien!
Tot het volgende verslag!
Hallo Allemaal,
Weer allemaal bedankt voor de reacties etc!
Alweer 4 weken in Indonesie, alles begint steeds meer te wennen. De ochtenden lesgeven in een lange broek met zoon 35 graden worden al normaal. Maar als ik weer op mijn kamer ben blijf ik nog steeds blij als ik de korte broek weer aan kan doen. Verder is het begin van deze week erg rustig verlopen. Ik ben vooral bezig geweest met het inventariseren van de weeshuizen, het lesgeven en spelen met de kinderen in Yayasan Kartini (het weeshuis naast mijn verblijf). Het doet me zo goed om te zien hoe iedereen daar met elkaar omgaat, jong of oud, een stoornis of geen stoornis het maakt allemaal niks uit ze zijn elke keer even vrolijk.
Lesgeven
Toen ik deze week les begon te geven op de Elementri school (basisschool) viel me op dat iedereen elkaar wel veel pest en de leraren er gewoon in mee gaan. Als ze een kind zien dat veel te dik is lachen ze die gewoon uit en doen daarna of er niets aan de hand is. Ik vond dit erg vreemd om te zien en wist niet hoe ik hier op reageren moest toen de leraar mij een kind aanwees en lachend voor de klas vertelde dat, dat 'a vetboy' was.
Ook ben ik deze week mee geweest met het schoolvoetbalteam naar een school zaalvoetbal toernooi geweest. Als ik hier met 1 van de jongens aan het voetballen was kwamen er gelijk 20 jongetjes omheen staan omdat ik de enige blanke was.. Toen we de 2de ronde verloren en naar huis moesten stond iedereen ook heel erg vreemd te kijken, dit omdat ik als blanke trainer toch wel beter moest zijn dan de andere teams.. De jongens waar we van verloren waren dan ook erg blij dat ze hadden gewonnen. Zonder verliezer is er geen winnaar zullen we maar zeggen.
Ook ben ik voor het eerst in een Moskee geweest, hier in Indonesie zijn er erg veel en vond zelf dat ik ook maar eens een kijkje moest nemen om te ervaren hoe dat nou eigenlijk was. De jongens van het voetbal vonden het dan natuurlijk prachtig dat ze met een blanke mee liepen naar een moskee. Eigenlijk heeft elk klein buurtje hier wel een moskee, die ook 5 keer per dag de luidspreker laat horen..
Na dit voetbaltoernooi werd ik zelf ook enthousiast om te gaan voetballen en ben dus de vrijdag avond voor het eerst met het vriendenteam mee geweest naar een hal met kunstgras waar op een klein veldje van ongeveer 10 bij 40 meter 4 tegen 4 word gespeeld. Om het veld zit een compleet net zodat de bal nooit ver weg schiet. De eerste wedstrijd was het echt even sfeer proeven, maar daarna heb ik zelf ook even een paar goaltjes mee gepikt. Ik dacht zelf eerst dat het wel lastig zou worden met al die snelle Aziaten maar dit viel gelukkig mee.
De zaterdag ben weer bezig geweest met het inventariseren van de weeshuizen en de zaterdag nacht moest ik natuurlijk even opstap. Ik had hier even afgesproken met de Nederlandse vrienden die ik eerder had ontmoet. Na het stappen heb ik nog even wat gegeten met Firman aan de kant van de straat. Dit eten was echter niet zo goed als ik had gedacht, ik heb de volgende dag ook flink last van mijn maag gehad (en nee dit was niet de drank van de vorige dag).
Dit kwam echter niet zo goed uit omdat ik samen met Firman en Ibu Harto naar het weeshuis Samaria zou gaan. Toen we daar zaten heb ik er flink last van gehad maar gelukkig had de verzorger van dat weeshuis een olie die je op je buik kon smeren het het een daar werd het ineens ook een stuk beter van. Dit weeshuis ben ik ook al eens eerder geweest maar nog niet met de echte baas hadden gesproken was voor ons wel belangrijk en daarom hadden we nog eens afgesproken. De kinderen waren erg vrolijk dat we kwamen en we vonden dat we deze keer niet weer met legen handen aan konden komen en hadden dus nu wat eten voor de kinderen meegenomen. Met deze gesprekken komen we weer dichter bij ons doel!
Week 48.
De dagen erna heb ik eigenlijk meeste tijd op mijn kamer door gebracht omdat ik daarna nog steeds last had van het verkeerde eten en gespendeerd aan veel schoolwerk dat ingehaald moest worden.
Elke ochtend van deze week heb ik gelukkig nog wel lesgegeven aan de kinderen op de basisschool, niet aan de junior high school want deze hadden examens..
Het lesgeven hier is ook net wat lastiger omdat de fataliteiten niet al te best zijn, de school heeft maar 1 schoolplein en hier worden 2 klassen lesgegeven (50 kinderen ongeveer). Dit schoolplein is gewoon over een auto/brommer baan heen gelegd, het is dus heel normaal als er soms meerder auto's of brommers over het plein heen rijden. Gelukkig zijn hier overal parkeer/verkeer wachters dus er word altijd wel gezorgd dat het veilig is..
Ook heb ik deze week meegeholpen met de ochtend aerobics, de hele school staat dansend op het plein(250 kinderen), ik moest natuurlijk voor aanstaan om het goede voorbeeld te geven. Het gevoel voor ritme moest even gevonden worden door mij maar toen het er was stonden ze allemaal met verbazing naar me te kijken (ik hoop dat dit positieve aandacht was).
Nu ik deze week de hele school mag lesgeven heb ik me verbaast over hoeveel kinderen er eigenlijk (veel) te dik zijn, dit kan wel eens komen door het kantine eten. Je kan hier alleen maar een vette hap en rijst halen in de schoolkantine.. Ook zijn de kinderen die op deze school zitten erg rijk, dit zou misschien ook wel een reden kunnen zijn.
Het nog maar een paar dagen wachten voor dat Heit en Mem aankomen op Surabaya Airport. Het toeval wil dat alle scholen examen hebben en geen tijd hebben om te sporten zo kan ik ze mooi even Surabaya laten zien!
Tot het volgende verslag!
-
27 November 2013 - 13:43
Renny:
Hey Jurjen,
Weer in prachtig verslag. Wonderbaarlijk spul die olie! maar een flesje meenemen. Wanneer je weer terug bent kun je da dames van de rosécub ook wel een aerobiclesje geven. Straks breng ik wat meisjeskleren bij je moeder die mee gaan in de koffer. ik hoop dat er een paar kinderen iets aan hebben. Tot het volgend verslag. -
27 November 2013 - 14:21
Mirjam:
Hoi Jurjen, erg leuk on jou zo te volgen. Wat een belevenis, mooi te horen dat je het naar je zin hebt.
Jorn & Jens vinden het ook erg leuk om jou verhalen te lezen ehm mem leest voor. Ze zijn druk bezig geweest met uitmesten van kleding kast dus er komt leuke jongens kleding jou kant op.
Veel plezier daar en tot het volgende reis verslag
-
28 November 2013 - 07:47
Marjan:
Hey jurjen, wat kinne we mooi mei genietsje sa! Wol ofwikseljend sa, do mast hieltied yn oare pet op hawwe! Onderhandelaar, aerobic man, deelnemer, leraar etc. We gean straks nog ff nei heit en mem. Us simmerklean leine krekt yn de container fan it leger des heils, ek yn goeie bestemming. We ha noch wol yn pear glitterskuon. Skriuwen blieuwe hjer, dochst it prachtich. Groetsies e yn dikke tut fan de hotro's -
28 November 2013 - 10:00
Domien :
Hee Jurjen!!
Mooi verslag, en mooi dast het nog sa nei dyn sin hast!
Sa te hjerren hest ut aardig drok en bist goed bezig! Helemaal top!
Alvast gezellige dagen mei heit en mem!
Groetjes, -
29 November 2013 - 11:45
Pake Jurjen En Beppe Klaske:
Hoi Jurjen,
Do bist sa te lêzen ek fan alle merken thús, ik ha dy hjir noch noait dûnsjen sjoen, beppe hie 't dy hiel goed foar dwaan kinnen!!!
Geweldich watst allegear dochst, en kinst it ek goed oan ús fertelle.
Mar wat fersichtich oan mei de iterij tenei, want der hast sa te hearren goed lêst fan hân.
Hoe wie 't yn dy moskee? Mei elk der samar mei hinne?
Wy genietsje och sa fan dyn ferhalen.
En no hjoed stappe heit en mem yn it fleantúch, krekt stjoerden se in sms ke dat se op Schiphol oan 'e kofje sieten.
Moai foar dy dat se komme, we winskje jim fijne dagen ta mei elkoar, en binne tige benijd nei it folgjende ferslach.
Groetnis fan ús allebeide út in wiet súterich kâld Ferwert. -
01 December 2013 - 20:30
Tante Jo V.d.Tol:
snein 1 december 20.21
hallo Jurjen, ik ha mei nocht dyn ferhaal wêr efkes lêzen.
Wat in ôfwisseljend ferhaal en wat hast it dêr drok, it is krekt sa as Beppe kKaske skriuwd weas mar
foarsicgtig en foaral mei it iten. Ik fyn it geweldig sa goed ast it dêr allegear op pakst.
en de ferhalen binne prachtig skriuwn.
Dêr sitte op die skoallen wol in protte bêr, sitte die ek yn ferskillende klossen???
No binne Heit en Mem bij dij, do kinst harren no moai wat sjen litte en dat is foar harren och sa moai,
ek om te sjen hoest sto dêr sist en wennest.
Jurjen ik lit it hjir bij en oant in oare kear. Ek de groetnis oan Heit en Mem.
groetnis fan tante Jo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
